Ένα τελευταίο ταξίδι μαζί με την μαμά !

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω ,βασικά δεν ξέρω καν τι να γράψω...ή μάλλον ξέρω ,θα της κάνω μερικά παράπονα πρώτα ,διότι δεν ήταν δίπλα μου την χειρότερη στιγμή της ζωής μου.Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου μαμά ,ήταν ο θάνατος σου ,και συ δεν ήσουν εκεί να με παρηγορήσεις ,όπως έκανες πάντα.Σε είχα τόσο πολύ ανάγκη εκείνες τις ημέρες !! Ερχόμουν κάθε λίγο και σου έλεγα "σ´αγαπώ" στο αφτί ,και συ απαντούσες "και γω ψυχή μου".Μια λέξη που εσύ μου την έλεγες καθημερινά ,σε σχέση με μένα που την έλεγα αραιά και πού.

Κάποια στιγμή σε σηκώνω από το κρεβάτι για να σου αλλάξουμε ρούχα.Εξαντλημένη όπως ήσουνα ,πιάνεσαι από το λαιμό μου και βάζεις το κεφάλι σου στους ώμους μου ,και γω από την άλλη να κλαίω σιωπηλά χωρίς να με δεις...και συ να με σφύγεις ακόμα πιο δυνατά ,σαν να το ήξερες ότι θα ήταν η τελευταία μας αγκαλιά αυτή μαμά !! 

Μόλις βγήκες  από το νοσοκομείο σε βάλαμε στο παλιό μου κρεβάτι ,δεν σου άρεσε εκεί μέσα ,εσύ μας το ζήτησες ,ήθελες να πας σπιτι να δυναμωσεις για την επόμενη χημιοθεραπεία έλεγες.Το θυμάσαι το κρεβάτι μαμά εε ,μαζί το είχαμε αγοράσει τότε που μετακόμισα  ,είναι από αυτά τα ηλεκτρικά που πατάς το κουμπί και σηκώνεται η πλάτη ,ναι σαν αυτό του νοσοκομείου.Που να ξέραμε τότε όταν το διαλέγαμε  ότι σε αυτό το κρεβάτι θα άφηνες την τελευταία σου πνοή.

Θυμάσαι τότε που σου είχα πει ότι θα μείνω μόνος ; Επτά ορόφους πιο πάνω μετακόμισα και συ είχες σπαράξει στο κλάμα λες και θα έφευγα σε άλλο πλανήτη.Μαζί το φτιάξαμε το σπιτάκι μου ,κουρτίνες ,καναπέδες ,χαλιά ,το κρεβάτι ,όλα τα διαλέξαμε μαζί ,είχες φοβερό γούστο ,όλοι το λέγανε.

Το ταξιδι μας πριν ενάμιση χρόνο το θυμάσαι ; Τότε που σε είχαμε πάρει μαζί με τους φίλους μου.Σε τέσσερα διαφορετική μέρη πήγαμε.Στο Μιλάνο θυμάσαι τις πόζες που έπαιρνες μπροστά από το καθεδρικό ναό ,σαν μικρό κοριτσάκι χοροπήδαγες και στριφογυρνούσες με αυτό το κόκκινο παλτό που φορούσες.

Στα Κανάρια νησιά την πρώτη μέρα την θυμάσαι ; Ξυπνήσαμε και οι δυο νωρίτερα απ´όλους και πήγαμε βόλτα γύρο από την παραλία.Παίζει να μας περάσανε και για ζευγάρι τότε ,ήσουν τόσο όμορφη με αυτό το κοντό ξανθό μαλλί που μόλις είχε βγει μετά  τις χημειοθεραπείες.Δεν φαινόσουν καθόλου ότι ήσουν άρρωστη ,έλαμπες και είχες ένα τεράστιο χαμόγελο όλη την ώρα.

Στο Παρίσι σου είχα θυμώσει λιγάκι ,γιατί μου έσπασες καταλάθος την κάμερα ,και γω σου φώναζα σαν μαλάκας ,αλλά εσύ εκεί δεν μίλαγες όπως πάντα  και προσπαθούσες να με καθησυχάσεις.Συγνώμη μαμά !! Συγνώμη για όλες τις στιγμές που σου φώναζα και θύμωνα χωρίς σοβαρό λόγο ,σπάνια σου ζήταγα συγνώμη και ας ήξερα ότι είχα άδικο ,το ζώδιο βλέπεις ,έτσι είμαστε εμείς τα κριάρια ξεροκέφαλοι και εγωιστές.

Την τελευταία μέρα στη Ρώμη την θυμάσαι ; Όλοι είχαν πέσει για ύπνο από την εξάντληση και μεις οι δυο ,μες στην νύχτα  ψάχναμε το σιντριβάνι με τις ευχές."Ξέρω εγώ που είναι μου έλεγες" ,είχες ξεναπάει λίγους μήνες πριν στη Ρώμη ,να που τελικά χαθήκαμε όμως ,και άνοιξα το gps για να το βρούμε."Έλα ρίξε ένα κέρμα  ,και κάνε μια ευχή μου είπες ,τι ευχήθηκες ; να μην σε νοιάζει σου απάντησα." Η ευχή μου μαμά ήταν να ζήσεις ,μια ευχή που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε !! Απάτη το συντριβάνι τελικά !! 

Ήσουν μόνο 54 χρονών ρε γαμώτο !! Δεν πρόλαβες να με δεις όταν θα σβήνω τα τριάντα μου κεράκια σε λίγους μήνες ,ούτε όταν θα κάνω οικογένεια ,που ήταν και το μεγάλο σου παράπονο.Με πείραζες πολλες φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου για αυτό το θέμα ,όμως εγω εκεί βράχος ,"μάνα παράτα μας μετά τα τριάντα θα παντρευτώ ,είμαι μικρός ακόμα.".Ακόμα και προξενιό πηγες να μου κανεις μερικές φορές χαχα.Που να ήξερα μαμά μου ότι στα τριάντα μου εσυ δεν θα είσαι εκεί.Πρόλαβες να παντρέψεις την κόρη σου τουλάχιστον ,έγινες και γιαγιά ,και όχι μια αλλά δυο φορές.Ξερεις εε ,αν κάνω ποτέ κόρη ,ξέρεις πως θα την ονομάσω... "Σουζάνα" θα την ονομάσω και θα την λέω "Σούζυ" όπως φώναζα και σένα.

Και τώρα ένα τελευταίο παράπονο ,στο τερματισμό στο μαραθώνιο ποιος θα με περιμένει τώρα μου λες ; Πολύς κόσμος μου έλεγε ότι θα έρθει, αλλά μόνο εσύ ήσουν η τυπική ,κάθε χρόνο εκεί ,να φωνάζεις δυνατά το όνομα μου και να με καμαρώνεις.Πολλές φορές από την κούραση και την εξάντληση των 42χλμ δεν σε έβλεπα ,αλλά πέρυσι σε είδα ,σταμάτησα και βγάλαμε και φωτογραφία.Δεν πειράζει ,πλέον θα έχω και γω ένα δικό μου άγγελο να τρέχω ,θα τρέχω για σένα μαμά μου ,τον δικό μου άγγελο στον ουρανό !!

Το ξέρω ότι στεναχωριέσαι τώρα που με βλέπεις να κλαίω ,αλλά από την ημέρα που έφυγες έχω ένα κόμπο στο λαιμό ,που μόνο όταν κλαίω φεύγει ,για λίγο μέχρι να ξαναεπιστρέψει ,και όσο περνάνε οι μερες ,επιστρέφει ακόμα πιο έντονος.Καποιες φορές είναι καλό να κλαίμε μαμά ,γιαυτο και γω κλαίω τώρα ,κλαίω γιατί μου λείπεις ,και όσο περνάνε οι μερες ακόμα περισσότερο. 

Σ´αγαπώ !!